Annem genç yaşta hayata veda etmişti... 4 kardeş kaldık... 7 Aylık kardeşim, 5 yaşında ben... 12 ve 13 yaşlarında 2 ağbim...
7 aylık kardeşimi analık bakmayınca 85 yaşında babaannem büyütmüştü... Demişti cümle aleme; ben bu bebeği ilkokula başlayıncaya kadar bakarım, rahmetli babaannem sözünü tutmuştu, kardeşim ilkokula başladığı yıl gözlerini hayata yummuştu...
Büyük ağbim bakkal işleten teyzemlerin yanına sığınmıştı, onlarada bakkala çırak lazımdı zaten:-( en azından üvey anneden uzak kalmıştı, nede olsa teyze anne yarısıydı...
Küçük ağbim yatılı okullarda büyüdü...
Beni üvey anne büyüttü... sonu gelmeyen dayaklar, psikolojik baskılar, işkencelerle... Daha 7 yaşında bu analıktan kurtulmak için okumam gerektiğini, üstelik bir yatılı okulun sınavlarını kazanarak öğrenimime yatılı devam etmem gerektiğini idrak etmiştim... Zaten öyle de oldu bir yatılı okul kazanarak yaz tatilleri dışındaki zamanı kurtarmıştım...
Yıllar sonra dedim ki babama, 2. kez evlenmene hiç kızmadım, daha aklı başında,kültürlü, şevkatli biriyle evlenemezmiydin?.. Ne cevap verse iyi? 4 tane çocuğun üzerine hangi akıllı gelirdi!.. Ya adam bize anne değil yani,kendine 40 yaşındayken 23 yaşında karı almıştı...
Bakın, şu kurduğum cümleye lütfen dikkat edin, ''Babam; Üvey anneme, öz kardeşlerime, üvey kardeşlerime, herkese karşı eşit uzaklıkta sorumsuzdu...''
Durum böyle olunca; Ben ve kardeşlerim hem yetim,hem öksüz büyüdük...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder